Tapinoma magnum

Mrówki te z pewnością należą do najbardziej dominujących i agresywnych gatunków inwazyjnych. Występują na terenie całego basenu Morza Środziemnego, w niektórych rejonach takich jak Grecja są bardzo uciążliwym dla mieszkańców gatunkiem. Można je spotkać także na bliskim wschodzie i w północnej Afryce. Jest to dość mało powszechny w hodowlach gatunek z ogromnym potencjałem. Występują u nich rójki w gnieździe, do ich atutów można zaliczyć także obecność podziału na kasty, bardzo szybki rozwój, łatwość w hodowli a także niezwykłą żarłoczność i agresję. W naturze tworzą superkolonie, zajmując obszar nawet kilkudzięsieciu czy kilkuset metrów, w których może występować setki królowych oraz ponad 20 milionów robotnic. Gatunek ten słynie ze swojej zażartej rywalizacji z innym bardzo inwazyjnym gatunkiem, mianowicie z Linepithema humile (mrówka argentyńska). Tapinoma magnum jest uznawana za jeden z podstawowych czynników ograniczających ekspansję Linepithema np. na Korsykę czy południową Francję. Badania przeprowadzone w terenie przez naukowców wykazały, że w rywalizacji z Linepithema humile, Tapinoma za każdym razem jako pierwsze zajmują 100% źródeł pokarmu, po czym atakują i niszczą gniazda mrówek argentyńskich, te z kolei nigdy nie były w stanie zdominować Tapinoma i dokonać tego samego. Tapinoma są wydajniejsze zarówno w lokalizacji i zabezpieczaniu źródeł pokarmu, jak i w bezpośredniej walce z humile. Mimo likwidacji niebezpiecznego dla środowiska gatunku, same jednak stanowią taki sam lub nawet większy problem. Uwielbiają miejsca zmienione przez człowieka, potrafią świetnie radzić sobie zarówno z suszami, jak i okresowym zalewaniem zamieszkiwanego przez nie terenu. Gdy raz osiedlą się w danym miejscu, są praktycznie nie do usunięcia, mieszkańcy Korsyki założyli nawet grupę na facebooku, poświęconą zwalczaniu tego gatunku. Niestety te mrówki są bardzo odporne i zaradne, nie dają się zabić ani środkom chemicznym przeznaczonym do likwidacji mrówek, ani żadnym innym tradycyjnym sposobom walki z tymi owadami. Jedynym przynoszącym (podobno) efekty sposobem walki z Tapinoma jest codzienne zalewanie okolicznych gniazd alkoholem czy benzyną i podpalanie ich. Taka operacja powtarzana codziennie przez kilka tygodni ma zniechęcić mrówki do gniazdowania w danym miejscu. Jeśli się to jednak nie uda, gatunek ten potrafi narobić ogromnych szkód, od atakowania zwierząt domowych (są doniesienia nawet o zjadaniu przez te mrówki psów) i ludzi oraz regularnych eskapad do domów w celu zdobycia łatwego pożywienia, do niszczenia całych plantacji roślin, np cytrusów czy drzew oliwnych, które uwielbiają. Czasem niektórzy zdesperowani i pozbawieni nadziei właściciele, sprzedają swoje domy po przegranej wojnie z Tapinoma w swoim ogrodzie, i wyprowadzają się. Sukces tego gatunku w kolonizowaniu nowych terenów, tkwi także w ich "mrozoodporności". Mrówki te trafiły chociażby do Niemiec, Holandii czy Belgii gdzie udało im się przetrwać bez żadnego uszczerbku na zdrowiu 14 dni mrozów, o średniej temperaturze -6,6 stopnia, a najniższej dochodzącej nawet do -15 stopni. Do ciekawych cech tego gatunku można zaliczyć także to, że robotnice w obliczu zagrożenia, wydzielają charakterystyczny, bardzo nieprzyjemny zapach, który przy dużej kolonii jest naprawdę intensywny. Jeśli chodzi o domową hodowlę tych mrówek to jest ona naprawdę przyjemna jeżeli zapewni się szczelność gniazda oraz środek przeciw ucieczkom - na przykład talk. Tapinoma magnum należą do gatunku "idealnego" dla niektórych osób. Ich możliwości w polowaniu są niesamowite (a polować chcą cały czas przez ich żarłoczność), co daje niesamowite możliwości obserwacyjne. Połączenie z szybkim rozwojem i rójkami w gnieździe, sprawia, że jest to bardzo satysfakcjonujący w hodowli egzotyk. Jeśli chodzi o warunki utrzymania tych mrówek, są one banalnie proste do stworzenia, świetnie czują się w praktycznie każdym typie gniazda dostępnym na rynku. Warto je dogrzewać, ponieważ bardzo przyspiesza to rozwój a same mrówki chętnie wygrzewają potomstwo w pobliżu źródła ciepła. W kwestii karmówki, również nie są wybredne, rzucają się na każdy gatunek owada jaki im podamy, ale ważny element w ich diecie stanowi również miód lub woda z cukrem.